Skorzystaj z tego przewodnika dla początkujących, aby uzupełnić swoją wiedzę.
Przewodnik dotyczący bezwładności wzroku.
Bezwładność wzroku jest podstawową zasadą animacji. W rzeczywistości jest to główny powód, dla którego animacja w ogóle działa. Jest to też fascynujące zjawisko pozwalające tchnąć życie w grafikę. Czytaj dalej, aby zapoznać się z objaśnieniem bezwładności wzroku i przykładami oraz uzyskać pełny kontekst działania tego zjawiska w celu jak najlepszego wykorzystania go we własnych pracach.
Co to jest bezwładność wzroku?
Bezwładność wzroku to rodzaj złudzenia optycznego polegającego na tym, że ludzkie oko przez krótki czas nadal widzi obraz po jego zniknięciu z pola widzenia. Zjawisko to jest używane w animacji w celu wytworzenia wrażenia ruchu.
Efekt ten, nazywany również „trwałością obrazu”, po raz pierwszy opisał fizyk Peter Mark Roget. Zaproponował on definicję bezwładności wzroku w XIX wieku. Wyjaśnił, że ludzka siatkówka może zachowywać obraz przez ułamek sekundy, zanim zastąpi go inny. Doprowadziło to do odkrycia, że szybkie zastępowanie obrazów kolejnymi daje złudzenie ruchu.
Oto przykłady codziennie obserwowanych skutków bezwładności wzroku:
- „Ciągła” linia światła widoczna podczas machania zimnymi ogniami w nocy.
- W przypadku szybkiego poruszania kadzidełka ruchem okrężnym widoczny jest czerwony krąg światła.
- Obracające się łopatki wentylatora zlewają się w jedność.
Bezwładność wzroku w animacji.
Twórcy mogą wykorzystywać bezwładność wzroku w animacji do tworzenia wciągających kreskówek i filmów. Wyświetlając kilka lekko przesuniętych statycznych obrazów szybko jeden po drugim, możemy „oszukać” obserwatora, wywołując u niego wrażenie, że obrazy się poruszają.
Ta technika leży u podstaw magii wszelkiej animacji. To właśnie sprawia, że dla ludzkiego oka animacja wydaje się być płynna — bez wykrywania jakichkolwiek śladów połączeń między statycznymi obrazami.
Postrzeganie ruchu przez ludzi
Bezwładność wzroku działa w ten sposób, ponieważ ludzkie oko i mózg są przystosowane do przetwarzania tylko 10 do 12 obrazów na sekundę, natomiast obraz jest zachowywany przez ludzi przez 1/15 sekundy. Oznacza to, że jeśli w tym okresie pierwszy obraz zostanie zastąpiony innym, zmiana ta będzie postrzegana jako ciągła.
Płynność odtwarzania
Odnosi się to do liczby nieruchomych obrazów lub „klatek”, które są używane w każdej sekundzie animacji lub filmu. W gotowej animacji ruchu stosuje się dwie szczególnie popularne płynności odtwarzania: „on twos” (na dwie klatki) lub „on ones” (na jedną klatkę). W tych przykładach przyjmujemy, że w każdej sekundzie animowane są 24 klatki.
- „On twos” (na dwie klatki) — animatorzy zazwyczaj wykorzystują tryb „on twos” podczas tworzenia poruszających się obiektów. Oznacza to, że jeden obraz jest wyświetlany na dwie klatki filmu — więc ten przykład daje 12 rysunków na sekundę.
- „On ones” (na jedną klatkę) — to praktyczniejszy wybór przy tworzeniu obiektów poruszających się bardzo szybko. Każda klatka jest unikatowa, co daje 24 osobne rysunki na sekundę.
Możliwa jest również praca w trybie „on threes” (na trzy klatki), „on fours” (na cztery klatki), a nawet „on sixes” (na sześć klatek), jeśli pasuje to do stylu animacji. Im większa jest liczba klatek zajmowanych przez obraz w sekwencji, tym mniej płynna jest animacja.
Przykłady bezwładności wzroku i techniki dla animatorów
Wyjaśniliśmy już, jak fundamentalne znaczenie ma bezwładność wzroku dla twórców. Przyjrzyjmy się teraz różnym technikom, z którymi można eksperymentować, aby poprawić wykorzystanie tej iluzji optycznej.
Kineografy
Animacja kineograficzna pozwala zaprezentować proste przykłady tego, jak bezwładność wzroku działa w praktyce. Proste obrazy na szybko przerzucanych kartkach notesu poruszają się szybciej, niż ludzkie oko jest w stanie ten ruch przetworzyć, więc zamiast obserwować pojedyncze rysunki, ulegamy złudzeniu, że obraz się porusza. To naprawdę fajna technika do wypróbowania przy robieniu pierwszych kroków z animacją.
Animowanie „on ones” (na jedną klatkę)
Zazwyczaj twórcy 3D animują w trybie „on ones” (na jedną klatkę), ponieważ ruch postaci często musi mieć płynny i dopracowany wygląd, chyba że próbuje się podążać za określonym stylem. Tryb animacji „on ones” (na jedną klatkę) zaleca się w przypadku scen bardzo szczegółowych lub aby najlepiej oddać szybki ruch. Animowanie w ten sposób jest jednak droższe, więc nie jest niespodzianką, że ta technika jest używana w filmach Disneya.
Animowanie „on twos” (na dwie klatki)
Animowanie „on twos” (na dwie klatki) jest najczęstszą formą animacji. Tego trybu można używać przy prostych ruchach. Jest to świetna technika dla początkujących i hobbystów chcących zyskać pewność siebie i poeksperymentować. Jednak również większość filmów jest animowana w trybie „on twos”.
Animowanie „on threes” (na trzy klatki)
Ten tryb animacji jest odpowiedni dla wolnych scen, produkcji niskobudżetowych lub charakterystycznych, bardzo szczegółowych rysunków i stylu spotykanego w anime. W celu nadania animacji niepowtarzalnego wyglądu w anime używa się również cieniowania cel shading.
Za pomocą programu Adobe Animate można eksperymentować ze zjawiskiem bezwładności wzroku.
Bezwładność wzroku — historia, innowacje i wynalazki.
Zapoznaj się z pełną historią zjawiska bezwładności wzroku i wykorzystywania go w animacji na przestrzeni czasu w ramach przygotowanej przez nas podróży od przeszłości do teraźniejszości.
1. Odkrycie!
Peter Mark Roget, fizyk angielsko-szwajcarski, formalnie zidentyfikował bezwładność wzroku w XIX wieku. Nazwał to defektem wzroku przejawiającym się tym, że obiekty w ruchu przy pewnej prędkości wyglądają na nieruchome.
Późniejsze wynalazki, w tym fenakistiskop, pozwoliły wykazać, że prezentowanie osobnych obrazów w szybkim tempie tworzy również iluzję ruchu.
2. Urządzenia ery wiktoriańskiej
Fenakistiskop wynaleziony jednocześnie w 1832 roku przez Josepha Plateau w Brukseli i Simona von Stampfera w Berlinie (ten drugi nazwał urządzenie „stroboskopem”) był jednym z najwcześniejszych narzędzi do animacji i stał się popularną wiktoriańską zabawką salonową.
Fenakistiskop był okrągłym dyskiem z osobnymi rysunkami, w którym wykorzystywano zasadę bezwładności wzroku. Podczas obracania dysku obiekty na rysunkach wydawały się poruszać.
Zoetrop, który działał zgodnie z tą samą zasadą, ale miał kształt cylindryczny, ostatecznie stał się wśród wiktoriańskiej publiczności jeszcze bardziej popularny. To obrotowe urządzenie miało paski z osobnymi obrazami wyświetlane wewnątrz cylindrycznego pojemnika z wąskimi otworami.
3. Disney wykorzystuje fenomen, aby stworzyć fenomen
Te same zasady bezwładności wzroku można dostrzec w najwcześniejszych formach wpływowych i niezwykle popularnych animacji Disneya. Pracując w pierwszej połowie XX wieku, studio rozwinęło wcześniejsze innowacje i stało się pionierem tradycyjnej formy animacji znanej jako „animacja celuloidowa” (ang. „cel animation”), w ramach której postacie rysowano na papierze celuloidowym.
Animatorzy szkicowali poszczególne klatki, aby stworzyć sekwencję — podobnie jak w przypadku kineografu. Bezwładność wzroku sprawiała, że animacja ożywała i animowane obiekty wydawały się poruszać.
4. Współczesność
Mimo że tworzenie animacji jest teraz znacznie bardziej zdigitalizowane, podstawy wszelkiej animacji pozostają takie same. Kiedy oglądamy ulubiony film animowany w domu, mamy wrażenie płynnego przechodzenia od jednego obrazu do drugiego, mimo że telewizory pokazują nową klatkę tylko co 1/24 sekundy.
Roget z pewnością byłby zdumiony tym, że bezwładność wzroku pozwala obecnie milionom ludzi każdego dnia oglądać kreskówki i anime za pośrednictwem platform takich jak Netflix.
Bezwładność wzroku: często zadawane pytania.
Jak zaprezentować zjawisko bezwładności wzroku?
Bezwładność wzroku można łatwo wyjaśnić i zaprezentować za pomocą prostego kineografu. Szybko przerzucając statyczne obrazy, zachowujemy poprzedni obraz przed zastąpieniem go następnym. Daje to złudzenie, że obrazy się poruszają. Przez ułamek sekundy po zniknięciu obiektu widzimy jego ślad wizualny, co sprawia, że sekwencja wydaje się być płynna.
Jaka jest różnica między bezwładnością wzroku a zjawiskiem fi?
Zjawisko fi to złudzenie optyczne polegające na tym, że nieruchome obiekty wydają się poruszać. Bezwładność wzroku jest zasadą, dzięki której to złudzenie zachodzi: zachowujemy iluzję pierwszego obrazu nawet po jego zniknięciu, więc następny obraz następuje po nim w sposób płynny.
Twórcy wykorzystują zjawisko fi i bezwładność wzroku w praktyce, tworząc animacje.
Jakie urządzenia działają na bazie bezwładności wzroku?
Działanie wielu artykułów gospodarstwa domowego opiera się na zasadzie bezwładności wzroku — nawet wyświetlacza LED telewizora. Wyświetlacz, w którym wykorzystuje się bezwładność wzroku, ma kształt śmigła i ma stale obracające się łopatki LED. Ruch obrotowy pomaga wytworzyć iluzję optyczną i przedstawiać płynny i ciągły obraz.
Również w niektórych reklamach cyfrowych wykorzystuje się bezwładność wzroku przez zastosowanie wyświetlaczy holograficznych.
Więcej informacji o animowaniu.