ช็อตประเภทต่างๆ ในภาพยนตร์

Master Shot คือช็อตที่จับภาพเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในซีนและมักใช้ภาพระยะไกล เนื่องจากเป็นช็อตที่เก็บทุกรายละเอียด เราจึงขาด Master Shot ไม่ได้ก่อนเข้าห้องตัดต่อ นักตัดต่อสามารถปล่อยให้ซีนไหลไปได้โดยตัดต่อ Master Shot ใส่เข้าไประหว่างช่องว่างในเหตุการณ์หรือบทพูด

เราเรียกช็อตที่มีตัวแบบสองตัวว่า Two Shot ปฏิสัมพันธ์ของตัวแบบ ระยะห่างจากอีกฝ่าย และภาษากายที่แสดงภายใน Two Shot สามารถบอกผู้ชมได้หลายอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตัวแบบ "เราพยายามถ่าย Two Shot สำหรับภาพส่วนใหญ่ในซีน และใช้ Single Shot หรือ Tight Shot เมื่อถึงบทหรือรายละเอียดสำคัญ" Ruckus Skye กล่าว

ภาพระยะกลาง
ภาพระยะกลาง (Medium Shot) จะถ่ายให้เห็นรายละเอียดตัวแบบมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็น Medium-long Shot (3/4 Shot) หรือ Medium Close-up (จากไหล่ขึ้นไป) ภาพระยะกลางแบบทั่วไปใช้แสดงตัวแบบจากเอวขึ้นไป ประกอบด้วยส่วนสำคัญของตัวแบบและฉากหลังบางส่วน Medium Close-up ถ่ายตัวแบบจากไหล่ขึ้นไป สีหน้าของตัวแบบจึงครองพื้นที่ในเฟรมมากขึ้น

ในช่วงทศวรรษ 1930 ผู้สร้างภาพยนตร์ในอเมริกาเริ่มใช้ช็อตระยะกลางรูปแบบหนึ่งที่เรียกว่า Cowboy Shot ซึ่งถ่ายนักดวลปืนตั้งแต่หมวกจนถึงกลางน่องเพื่อให้เห็นซองปืน ภาพยนตร์ในยุคนี้ใช้ Cowboy Shot เพื่อแสดงภาษากายของตัวแบบและฉากหลังบางส่วนโดยที่ยังเห็นสีหน้าของตัวแบบด้วย ยกตัวอย่างเช่น ใน Wonder Woman (วันเดอร์วูแมน) Cowboy Shot จับภาพไดอาน่าเดินข้ามสนามรบ ต่อยกระสุนจนกระเด็นออกไป พร้อมกับยิ้มเมื่อรับรู้ถึงพลังของตัวเอง

Over-the-shoulder Shot คือ Two Shot ประเภทหนึ่งที่ถ่ายในระยะกลางได้ด้วย โดยแสดงหลังของตัวแบบตัวหนึ่งอยู่ด้านหน้า ในขณะที่กล้องถ่ายข้ามไปโฟกัสที่ตัวแบบอีกตัวหนึ่งซึ่งกำลังพูดหรือตอบสนองต่ออีกฝ่าย Neal Holman ผู้กำกับและโปรดิวเซอร์กล่าวว่าช็อตแบบนี้ "เป็นตัวอย่างหนึ่งของ Subjective Shot" "คุณมองข้ามไหล่ของตัวละครตัวหนึ่งไปโดยพยายามจะเข้าใจมุมมองที่ตัวแบบมีต่อซีนนั้นๆ"

สิ่งสำคัญในภาพไม่ใช่คนที่กำลังพูดอยู่เสมอไป Reaction Shot สำคัญเป็นอย่างยิ่งสำหรับการดำเนินเรื่องและการพัฒนาตัวละคร Ruckus Skye เล่าว่า "การแสดงที่ฉันชอบที่สุดส่วนหนึ่งเป็นตอนที่นักแสดงกำลังฟังอยู่"

ภาพระยะใกล้
ในช็อตที่ถ่ายระยะใกล้ (Close-up Shot) ใบหน้าของตัวแบบจะเต็มเฟรม ผู้กำกับชาวอิตาลี Sergio Leone โด่งดังขึ้นมาในยุค 60 จากภาพระยะใกล้มากในภาพยนตร์เรื่อง "Spaghetti Westerns" ของเขา ซึ่งในปัจจุบันเรียกกันว่า Italian Shot โดยในเฟรมจะถ่ายเพียงตาหรือปากของตัวแบบ เน้นถึงความตึงเครียดในช่วงเวลาก่อนที่จะเกิดการต่อสู้

ภาพระยะใกล้ใช้สื่อถึงอารมณ์ที่เข้มข้นได้ "ยิ่งใกล้ ผู้ชมก็ยิ่งเข้าถึงตัวละครมากขึ้น" David Andrew Stoler นักเขียนและผู้สร้างภาพยนตร์กล่าว "ถ้าคุณต้องการสร้างความรู้สึกสุดขั้วให้ผู้ชม คุณควรเข้าไปใกล้มากๆ"

การเคลื่อนกล้องที่รู้จักกันดีวิธีหนึ่งคือ Push-in "หากคุณต้องการให้ผู้ชมเห็นใจหรือเข้าใจอารมณ์ของตัวละคร คุณสามารถค่อยๆ เคลื่อนกล้องเข้าไปใกล้ตัวละคร ทำให้ตัวละครดูใหญ่ขึ้นในเฟรม" Stoler กล่าว "การถ่ายแบบนี้จะทำให้ผู้ชมมีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละคร" ในทางกลับกัน การถ่ายแบบ Push-out จะเน้นให้เห็นความโดดเดี่ยวของตัวละคร "เป็นการเพิ่มโลกรอบๆ ตัวละครและระยะห่างระหว่างผู้ชมกับตัวแบบ" Stoler กล่าว ช็อตที่มีการเคลื่อนกล้องประเภทเหล่านี้มักต้องใช้ดอลลี จิ๊บ หรือ Steadicam

Cut-in หรือ Insert คือภาพระยะใกล้ที่ถ่ายรายละเอียดเล็กๆ เช่น มือหรือเท้าของตัวแบบ หากตัวละครดูข้อความบนมือถือ ผู้กำกับอาจจะเก็บภาพระยะใกล้ของหน้าจอโทรศัพท์ Cutaway นั้นตรงข้ามกับ Cut-in ซึ่งตัดภาพจากตัวแบบเป็นอย่างอื่น เช่น จากสีหน้าตื่นตกใจของนักแสดงเป็นสุนัขที่กำลังเห่า หรือจากลูกบอลที่ข้ามเส้นประตูเป็นกองเชียร์โห่ร้องที่อัฒจันทร์ การเก็บรวบรวมช็อตอย่างนี้ไว้จะมีประโยชน์ในการตัดต่อหลายๆ เทกของซีนเดียวกันเข้าด้วยกัน

Point-of-view Shot
ในPoint-of-view หรือ POV Shot เราจะเปรียบเหมือนกล้องอยู่ภายในหัวของตัวแบบและถ่ายให้เห็นโลกผ่านสายตาของตัวแบบ เมื่อแทนมุมมองของตัวละคร กล้องจึงสามารถเคลื่อนไปได้ทุกทิศทางที่ตัวแบบสามารถทำได้ ช็อตประเภทนี้อาจให้ความรู้สึกเข้มข้นแก่ผู้ชมและอาจทำให้รู้สึกเวียนหัวด้วย (ลองนึกถึงภาพ POV ที่ถ่ายด้วยกล้อง GoPro ที่ติดตั้งอยู่บนหมวก) แต่ก็สามารถเล่าเรื่องราวที่สะเทือนอารมณ์ได้เช่นกัน เนื่องจากถ่ายให้เห็นประสบการณ์จริงในระยะประชิด

มุมกล้องและความหมาย

มุมที่คุณถ่ายและระยะของกล้องจากพื้นดินควรผ่านการไตร่ตรองมาแล้ว การถ่ายขึ้นหรือลงไปยังตัวแบบอาจแฝงนัยให้ผู้ชมเห็นสภาพจิตใจหรือระดับอำนาจเมื่อเทียบกับตัวละครตัวอื่นในซีน

Bird’s-eye View
เนื่องจากมองจากด้านบนลงสู่ด้านล่าง ภาพทางอากาศนี้อาจสื่อถึงความเล็กจ้อยของตัวแบบด้านล่างหรือความกว้างใหญ่ไพศาลของสิ่งที่อยู่แวดล้อมตัวแบบ

Eye-level, High-angle และ Low-angle
Eye-level คือมุมที่เราเห็นในทุกๆ วัน มุมกล้องที่พยายามไม่ตัดสินอะไรใดๆ นี้ ไม่ส่งผลใดๆ ต่อการเล่าเรื่องเหมือนกับการถ่ายจากด้านบนหรือด้านล่างของตัวแบบ สามีภรรยา Skyes หลีกเลี่ยงไม่ใช้มุม Eye-level ในงานของพวกเขา "เพราะไม่บอกอะไรเลย" Lane Skye อธิบาย "เมื่อคุณก้มลงมองจากด้านบนตัวแบบ ตัวแบบจะดูเล็กกว่า" Ruckus Skye เสริม "ตัวแบบอาจไม่มั่นใจหรือมีอำนาจเท่าคุณ และหากคุณมองซูเปอร์ฮีโร่คนใดก็ตาม คุณมักจะต้องมองขึ้นไป ตัวอย่างนี้อาจเห็นกันจนเฝือแล้ว แต่คุณสามารถนำไปใช้ได้ในจุดที่เล็กกว่านี้และแอบส่งผลต่อจิตใต้สำนึกมากกว่า"

พยายามถ่ายช็อตที่ทั้งสวยและเข้ากับธีมเรื่อง

ไม่ว่าจะถ่าย Music Video, โฆษณา หรือสารคดี คุณควรคำนึงถึงเรื่องราวที่คุณต้องการเล่า สิ่งใดที่จะดึงดูดผู้ชมเข้ามาและทำให้ผู้ชมรู้สึกอย่างที่คุณต้องการ

หากคุณไม่ทราบว่าควรใช้ช็อตประเภทใดสำหรับซีนหนึ่งๆ ผู้กำกับสตอรี่บอร์ด Kevin Mellon แนะนำว่า "คุณสามารถเตรียมพร้อมได้โดยการศึกษาจากหนัง หนังสือการ์ตูน และแอนิเมชัน แล้วรวบรวมคลังช็อตแบบต่างๆ ไว้" เมื่อทะลุปรุโปร่งแล้วว่ามีช็อตประเภทใดบ้าง กุญแจสำคัญคือการวางแผน "ส่วนนี้เป็นส่วนเดียวของการสร้างภาพยนตร์ที่คุณจะมีอิสระเต็มที่" Ruckus Skye กล่าว

การวางแผนในกรณีนี้หมายถึงการคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนเกี่ยวกับตัวละครและเหตุการณ์ แล้วเรียบเรียง Shot List ขึ้นมาก่อนที่จะเริ่มถ่ายทำ ซึ่งจะช่วยให้คุณถ่ายช็อตที่ต้องใช้ได้อย่างครบถ้วน และเป็นการบังคับให้คุณตอบคำถามสำคัญสองข้อคือ คุณกำลังแสดงมุมมองของใครและคุณต้องการให้ผู้ชมรู้สึกอย่างไร เมื่อคุณทราบคำตอบแล้ว คุณจะเข้าใจและควบคุมเรื่องราวที่ต้องการเล่าและช็อตที่จะช่วยคุณเล่าเรื่องราวนั้นได้ดีขึ้น