Artykuły na temat animacji
Omówienie animacji celuloidowej (tradycyjnej): definicja, typy i metody.
Studio Disney w XX wieku zachwycało swoimi filmami — wykonanymi jako animacje celuloidowe — całe pokolenia fanów. Tradycyjna technika animacji z ręcznie wykonywanymi rysunkami zrewolucjonizowała kino. Ale o co chodzi w animacji celuloidowej i jak ona działa? Wszystkiego dowiesz się z naszego specjalistycznego przewodnika.
Co to jest animacja celuloidowa (tradycyjna)?
Animacja celuloidowa jest jedną z najwcześniejszych form animacji. Obiekty — zwykle postacie — są rysowane ręcznie na czystych arkuszach celuloidowych i umieszczane na namalowanym tle. Są to tak zwane animowane celuloidy lub celuloidy animacji.
W latach 90. trwała już epoka cyfrowa. Na początku komputery służyły do kolorowania filmu, ale wkrótce cały proces był już obsługiwany cyfrowo — powiedział redakcji Collider Floyd Norman, animator Disneya. Krytycy, artyści i miłośnicy kina zapamiętali jednak dni animacji celuloidowej jako złotą erę.
„Animowane filmy były wtedy tworzone ręcznie, bez udziału technologii. To były dzieła ludzkich rąk.”
Floyd Norman, animator Disneya
Animacja celuloidowa a cyfrowa — najważniejsze różnice
Rysowane ręcznie a zaprojektowane komputerowo
Najważniejszą różnicą między tymi dwoma typami animacji jest sposób ich tworzenia. Animacja celuloidowa wymagała od artystów rysowania ręcznie na arkuszach celuloidowych nazywanych animowanymi celuloidami. Animacja cyfrowa jest w ogromnej części tworzona przez oprogramowanie i komputery.
Algorytm a artyzm.
Animatorzy Disneya pracujący przy filmach takich jak „Królewna Śnieżka” przede wszystkim byli artystami. Ich narzędziami były pióra, ołówki i farby. Twórcy animacji generowanych komputerowo (CGI) pracują natomiast z algorytmami i grafiką 3D. Artyści CGI mogą pochwalić się ogromnymi umiejętnościami w zakresie tworzenia, ale to zupełnie co innego niż ręczne rysowanie, któremu było bliżej do sztuki.
Ogromne a małe zespoły
Filmy tworzone metodą tradycyjnej animacji i animowanych celuloidów wymagają całych gór zasobów. Do każdej rysowanej ręcznie klatki produkcje wymagają mnóstwa animatorów. Firmy produkcyjne mogą tworzyć filmy CGI znacznie szybciej, mając o wiele mniej ludzi.
Przykłady animacji celuloidowych
Animacja celuloidowa po raz pierwszy zyskała powszechną uwagę pod koniec lat 30. ubiegłego wieku, kiedy Disney użył tej techniki w swoich filmach animowanych. Wniósł w ten sposób nieznany wcześniej kolor, ruch i realizm do animacji. Oto najważniejsze przykłady filmów z tradycyjną animacją:
Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (1937)
Gdy krytycy i ludzie z branży rozmawiają o animacji celuloidowej, często powraca temat „Królewny Śnieżki”. Był to pierwszy amerykański pełnometrażowy film animowany, który trafił do kin w 1937 roku. Animatorzy ręcznie rysowali obrysy postaci na każdym pojedynczym celuloidzie, podnosząc oczekiwania co do możliwości animacji.
Śpiąca królewna (1959)
W 2015 roku redakcja ArtInsight zadała czytelnikom pytanie: „Dlaczego oryginalne rysunki ze Śpiącej Królewny są takie piękne?”. W 1959 Disney użył połączenia ręcznie nakładanych kolorów obok raczkującej wtedy techniki kserografii, która automatycznie przenosiła oryginalne rysunki tuszem na celuloidy. Pozwoliło to wydajniej tworzyć bardzo szczegółowe klatki.
Król Lew (1994)
W tym momencie studio Disney miało ponad pół wieku doświadczenia w tworzeniu tradycyjnych animacji celuloidowych. „Król Lew” pojawił się w okresie nazywanym przez krytyków „renesansem Disneya”. Wychwalano jego ciepło i barwy. Wielu krytyków nadal uznaje „Króla Lwa” za punkt odniesienia dla animacji Disneya.
Księżniczka i żaba (2009)
Pod koniec lat 2000. animacje CGI stały się normą, a Disney kupił studio animacyjne Pixar w 2006 r. Ale w 2009 roku Disney stworzył nowy ręcznie rysowany film, „Księżniczka i żaba”. Pracami kierował zespół odpowiedzialny za „Małą syrenkę”. Była to jedna z ostatnich ręcznie rysowanych animacji Disneya.
Tworzenie animacji tradycyjnej
Choć tradycyjna animacja celuloidowa została wyparta przez CGI i inne techniki animacji cyfrowej, nadal jednak można animować tą metodą. Dowiedz się, jak to zrobić w kilku prostych krokach:
- Przygotuj odpowiednie narzędzia. W animacji tradycyjnej korzysta się z piór, ołówków i papieru, a nie oprogramowania i ekranu laptopa.
- Zdobądź plastik. Do tworzenia animowanych celuloidów będziesz potrzebować cienkich arkuszy bezbarwnego, przezroczystego i elastycznego plastiku.
- Narysuj kontur. Teraz możesz ręcznie narysować swój kontur na plastikowym arkuszu.
- Dodaj barwy. Teraz po drugiej stronie arkusza możesz wypełnić swój kontur kolorami i szczegółami.
- Powtarzaj czynność dla każdej klatki. Narysuj kontur i wypełnij go dla każdej jednej klatki w scenie.
- Utwórz tło. Zaprojektuj tło sceny na oddzielnym arkuszu papieru lub tablicy.
- Złóż animację. Umieszczaj celuloidy animacji na tle i je fotografuj. Powtarzaj czynność dla każdej klatki.
Tradycyjne techniki animacji
Rysowanie celuloidów
Czynność ręcznego rysowania pojedynczych klatek animacji na arkuszach cienkiego, przezroczystego plastiku. Te animacje były nazywane animowanymi celuloidami, a sama technika — spopularyzowana przez Disneya pod koniec lat 30. ubiegłego wieku — stała się znana pod nazwą animacji celuloidowej. Kontur rysowany jest z jednej strony celuloidu, a kolory są dodawane z drugiej. Następnie animowany celuloid jest umieszczany na wcześniej przygotowanym tle i fotografowany.
Celuloidowa nakładka
Celuloidowa nakładka to część procesu animacji celuloidowej, która zmieniła sposób tworzenia filmów animowanych w połowie XX wieku. Postacie były ręcznie rysowane na plastikowych arkuszach i umieszczane na już istniejących tłach. Te arkusze z animowanego celuloidu są nazywane „nakładkami”, ponieważ są nakładane na tło. W ten sposób postacie mogą poruszać się oraz zmieniać pozycje i miny.
Ograniczona animacja
W efekcie rysowania celuloidów klatka po klatce powstawały animowane celuloidy, które wyglądały niesamowicie — bogate w szczegóły, kolory i głębię. Ale sam proces był czasochłonny i wymagał wielu zasobów. Jako kompromis opracowano ograniczoną animację. Gdzie tylko było to możliwe, zespoły używające technik ograniczonej animacji ponownie wykorzystywały już przygotowane klatki, tworząc nowe animowane celuloidy tylko wtedy, gdy było to konieczne.
Pętle animacji
Pętla animacji jest animacją, która się powtarza. Zwykle jest to względnie krótka i prosta sekwencja zestawu animacyjnego do ciągłego ponownego odtwarzania. Pierwsze pętle animacji pojawiły się na początku XX wieku. Walt Disney zastosował je w krótkim filmie „Parowiec Willie” z 1928 roku. W bliższych nam czasach technologia cyfrowa zmieniła efekty możliwe do osiągnięcia za pomocą pętli animacji.
Wieloplanowe procesy
Pod koniec lat 30. ubiegłego wieku Disney opracował kamerę wieloplanową, która zrewolucjonizowała cały proces animacji celuloidowej. Wcześniej wszystkie animacje w klatce były składane na jednopoziomowym planie. Efektem był płaski, dwuwymiarowy obraz. Jak sugeruje nazwa, kamera wieloplanowa wprowadziła różne poziomy (plany) z różnymi postaciami i obiektami umieszczonymi na różnych poziomach. Fotografowanie ich z góry dawało wrażenie głębi.
Kserografia
Firma drukarska Xerox jako pierwsza zaprezentowała technikę kserografii w 1938 roku. Była to nowa metoda przenoszenia tekstu i grafiki na papier. Pracując nad dziełem, które w latach 1959/60 stało się „101 dalmatyńczykami”, Disney używał kserografii, aby uprościć proces animacji celuloidowej. Według Floyda Normana, animatora Disneya, skanowanie rysunków bezpośrednio na celuloid oszczędzało animatorom mnóstwo czasu i pozwalało obniżyć koszty.
Animacja rotoskopowa
Animacja rotoskopowa to technika używana przez animatorów do nadawania postaciom realistycznych ruchów. Obejmuje przerysowywanie klatka po klatce materiału z poruszającymi się postaciami. Technikę tę opracowano na początku XX wieku, ale na dużym ekranie pojawiła się dzięki Disneyowi i „Królewnie Śnieżce” w 1937 roku. W studio Disney filmowano poruszających się aktorów, a następnie kopiowano ich ruchy do animacji.
Często zadawane pytania na temat animacji celuloidowej
Jaka była ostatnia animacja celuloidowa Disneya?
Ostatnią ręcznie rysowaną animacją celuloidową Disneya był film „Kubuś i przyjaciele” z 2011 roku. Film ten zamknął epokę animację dwuwymiarowych, która zaczęła się w 1937 roku od „Królewny Śnieżki i siedmiu krasnoludków” i zdominowała dwudziestowieczną kulturę popularną. Inne ręcznie rysowane klasyki Disneya to między innymi „Śpiąca Królewna” (1959) i „Król Lew” (1994). Co znamienne, historie o Kubusiu Puchatku, którego wymyślił AA Milne, towarzyszą Disneyowi od bardzo wczesnych dni.
Jakie są zalety animacji tradycyjnej?
Główną zaletą animacji tradycyjnej jest jej jakość. Każda jedna klatka jest rysowana ręcznie przez utalentowanego artystę, co przekłada się na niewidziany wcześniej w filmie animowanym poziom barw, głębi i realizmu. Natomiast głównymi wadami animacji celuloidowej są czas i koszty związane z jej produkcją.
Czy animacja celuloidowa jest nadal stosowana?
Animacja celuloidowa to produkt dwudziestowiecznego Hollywood, głównie kojarzony z Disneyem z ery „Śpiącej Królewny” i „101 dalmatyńczyków”. Nie brakuje jednak zapaleńców, którzy wciąż używają tej techniki. Zyskała ona status ikony wśród całego pokolenia animatorów i miłośników kina. Często osoby stosujące obecnie animację celuloidową łączą ją z nowoczesnymi technikami cyfrowymi.