Wprowadzenie do złotego podziału

Historia złotego podziału

Pierwsza znana wzmianka o złotym podziale pochodzi z roku około 300 p.n.e., z klasycznej greckiej pracy na temat matematyki i geometrii: Elementy Euklidesa. Euklides i inni klasyczni matematycy, tacy jak Pitagoras, znali ten podział, ale nie nazywali go złotym. Dopiero wiele lat później nadano temu podziałowi znaczenie mistyczne. W 1509 r. włoski matematyk Luca Pacioli opublikował książkę De divina proportione, w której, obok ilustracji Leonarda da Vinci, wychwalał specyficzny podział jako reprezentujący natchnioną przez bogów prostotę i porządek.

Z powodu książki Pacioliego i ilustracji Leonarda da Vinci złoty podział zyskała sławę wśród matematyków i artystów. Przez stulecia od wydania książki Pacioliego wielu entuzjastów twierdziło, że liczba ta jest w naturalny sposób miła dla oka, że jest to matematyczna destylacja piękna. Segmenty linii złotego podziału, długości boków złotego prostokąta i złote trójkąty są reprezentowane w całej historii sztuki.

Entuzjaści złotego podziału twierdzą, że jest on estetycznie przyjemny, ponieważ występuje powszechnie w świecie przyrody. Proporcje muszli łodzików i ciał ludzkich są przykładami złotego podziału w naturze, ale zwykle znacząco się one różnią w zależności od osobnika. Niektóre muszle rozwijają się zgodnie ze złotym podziałem, tworząc wzór nazywany złotą spiralą. To prawda, że łodziki zachowują te same proporcje muszli przez całe życie, ale ich muszle zwykle zwijają się podobnie jak spirala logarytmiczna, w przeciwieństwie do wyrażenia liczby phi.

Liczba phi występuje też w innych aspektach przyrody. Liście drzew i nasiona szyszek sosny mają tendencję do wzrastania we wzorach zbliżonych do złotego podziału, a spirale słonecznika i inne nasiona mają tendencję do trzymania się w pobliżu liczby phi. Liczba phi zapewnia wydajne rozmieszczenie, dzięki czemu liście rosnące według złotego podziału nie zacieniają się nawzajem, a kąt między nimi jest równy tak zwanemu złotemu kątowi.

Nie ma dowodu na to, że złoty podział jest lepszy niż inne proporcje, jednak artyści i graficy zawsze starają się zachować w swoich pracach równowagę, porządek i ciekawą kompozycję.

Złoty podział w sztuce i grafice

Kilku artystów i projektantów celowo oparło swoje prace na złotym podziale. Le Corbusier, słynny projektant aktywny w połowie XX wieku, oparł dużą część swojego systemu architektonicznego na złotym podziale. Surrealista Salvador Dali celowo użył kanwy w kształcie złotego prostokąta do swojego obrazu Ostatnia Wieczerza. W 2001 r. amerykański zespół metalu progresywnego Tool wydał utwór „Lateralus” z sygnaturami czasowymi inspirowanymi ciągiem Fibonacciego.

Historycy sztuki znaleźli inne przykłady złotego podziału w obrazie Mona Lisa, w Panteonie w starożytnych Atenach i w Wielkiej Piramidzie w Gizie. Jednak w większości przypadków nie ma ewidentnego dowodu na to, że artyści celowo używali tej proporcji w taki sposób, jak Le Corbusier, Dali lub Tool. Nie mając notatek projektantów czy specyfikacji dla piramid, nie możemy stwierdzić, czy starożytni inżynierowie używali liczby phi celowo.

Stosując konwencję taką jak zasada trójpodziału lub złoty podział, możesz tworzyć wariacje i puste miejsca, które cieszą oko i sprawiają, że treść jest łatwa do przyswojenia. Berndt mówi: „W złotym podziale chodzi o pustą przestrzeń i jej stosunek do obszaru, który ma przyciągać uwagę. Ludzie mogą przyswoić wizualnie ograniczoną ilość elementów. Jest to czołowa zasada, która pomaga nam zrozumieć ograniczenia ludzkiej uwagi i pozwala tworzyć zawartość przyjemną dla oka”.

Jeśli zdecydujesz się na użycie złotego podziału jako podstawy grafiki lub sztuki, może to sprawić, że osiągniesz zrównoważone i estetyczne wyniki. Jednak proporcje nie muszą wynosić dokładnie 1,618. Wystarczy, że projektujesz celowo i kreatywnie. Niezależnie od współczynników i proporcji, których używasz, program Adobe Illustrator ułatwia tworzenie prac, w których wszystko jest zrównoważone według Twoich własnych złotych specyfikacji.