Ibinibigay ng virtual reality (VR) ang posibilidad ng paggalaw sa isang ganap na imagined space, isang artipisyal na environment na umiiral sa mga image pero hindi sa totoong buhay. Kamakailan, pamilyar ang VR sa karamihan bilang plot device sa mga sci-fi na pelikula tulad ng The Matrix o Ready Player One — ngayon, gayunpaman, mas lalo itong kinikilalang teknolohiya sa totoong buhay na nagagamit mula sa gaming at entertainment hanggang sa medisina at militar.
Ang kagustuhang makagawa at makaranas ng virtual reality ay may pinagmulang mas matagal pa kaysa sa prangkisa ni Keanu Reeves. Malamang na kasing luma ng photography ang konsepto, kahit na mas kamakailan ginawa ang salitang “virtual reality.” Pagkatapos na pagkatapos na maimbento ang camera, ginamit ang mga stereoscope para gumawa ng ilusyon ng mga three dimension gamit lang ang dalawang still image. Ang isa pang milestone sa kasaysayan ng mga VR experience ay ang Sensorama, na naimbento ni Morton Heilig noong 1962, na pinagsama ang mga wraparound projection at artipisyal na hangin at mga amoy, na inilabas sa mahahalagang sandali, para madagdagan ang pagiging totoo ng experience (binubuo ang orihinal na experience ng isang pagsakay sa bisikleta sa buong Brooklyn, New York).
Sa panahon ngayon, mas nagiging sopistikado ang mga virtual reality experience. Gumagawa ang mga engineer at programmer ng mga makatotohanang experience na tumutugon sa bawat aktwal na galaw ng mga kalahok habang naglalakbay sila sa mga imaginary na mundo nang hindi umaalis sa mga sala nila. Ang VR ay hindi na bago pero isang makabagong tool sa lahat ng uri ng mga propesyonal na aplikasyon.