Omówienie 12 zasad tworzenia animacji

Zasady tworzenia animacji opierają się na pracy animatorów Disneya, którzy od lat 30-tych XX wieku starali się tworzyć realistyczne animacje postaci w kreskówkach. Dzięki zastosowaniu tych zasad udało się stworzyć złudzenie, że postacie Disneya przestrzegają podstawowych praw fizyki. Poruszają one również kwestie abstrakcyjne — w tym emocjonalne wyczucie czasu.

W ciągu kilku dziesięcioleci, jakie upłynęły od pierwszego wydania The Illusion of Life, animacja mogła ewoluować, ale jej podstawy wciąż obowiązują, a 12 zasad tworzenia animacji nadal ma zastosowanie we wszystkich jej dziedzinach, od filmów po projektowanie stron internetowych.

Przestrzegając tych zasad, będziesz w stanie stworzyć animację, której widz uwierzy, że Twoje kreacje są żywymi, oddychającymi stworzeniami — takimi jak te stworzone przez animatorów Disneya na przestrzeni lat, w tym jedne z najpopularniejszych animowanych postaci wszech czasów.

Przyjrzyjmy się poszczególnym zasadom.

1. Zgniatanie i rozciąganie

Prawdopodobnie najbardziej fundamentalna z 12 zasad tworzenia animacji. Zgniatanie i rozciąganie stosuje się w celu nadania wrażenia wagi i/lub elastyczności przedmiotom, a nawet ludziom. Stwórz animację prostego przedmiotu, na przykład odbijającej się piłki — gdy piłka uderzy o ziemię, możesz ją spłaszczyć i poszerzyć.

Choć przesadzona, ta animacja jest osadzona w rzeczywistości, ponieważ stwarza iluzję zniekształcenia piłki przez zewnętrzną siłę — tak jak w prawdziwym życiu.

Zgniatanie i rozciąganie można również stosować w bardziej realistycznych animacjach. Pamiętaj jednak o objętości obiektu. Jeśli długość piłki zostanie rozciągnięta w pionie, jej szerokość musi skurczyć się w poziomie.

2. Wyprzedzanie

Za pomocą wyprzedzania możesz dodać trochę realizmu, gdy chcesz przygotować widownię na jakieś działanie. Zastanów się, co robią ludzie, gdy przygotowują się do czegoś. Piłkarz przed wykonaniem rzutu karnego wspiera się rękoma pod boki lub bierze zamach stopą, gotowy do kopnięcia. Jeśli golfista chce uderzyć piłeczkę, najpierw musi cofnąć ramiona.

Wyprzedzanie nie musi dotyczyć wyłącznie akcji związanych ze sportem. Skup się na przedmiocie, który zamierza podnieść dana postać, lub przygotuj postać na pojawienie się kogoś na ekranie.

3. Inscenizacja

Jeśli chodzi o inscenizację, pełnisz rolę reżysera filmowego lub teatralnego. Musisz się zastanowić, gdzie umieścić kamerę, na czym ją skupić, gdzie będą „aktorzy” i co zamierzają robić. Niezależnie od tego, czy są to zabawne postacie z kreskówek, czy realistycznie narysowani ludzie, inscenizacja jest ważna, ale czasami niedoceniana.

Uwaga widzów powinna była skupiona na ważnych elementach opowiadanej historii, dlatego unikaj rozpraszania ich niepotrzebnymi szczegółami. Dzięki połączeniu oświetlenia, kadrowania i kompozycji, a także usunięciu bałaganu, możesz skutecznie rozwijać swoją opowieść.

4. Rysowanie progresywne lub według klatek kluczowych

Rysowanie progresywne lub według klatek kluczowych to w pewnym sensie dwie zasady w jednej, a każda z nich dotyczy innego podejścia do rysowania. Rysowane progresywne scen obejmuje animowanie każdej klatki od początku do końca. Stosuj tę metodę, aby stworzyć płynne złudzenie ruchu w scenach akcji, a nie wtedy, gdy chcesz tworzyć dokładne pozy z zachowaniem proporcji.

W przypadku rysowania według klatek kluczowych animatorzy zaczynają od narysowania klatek kluczowych, a później wypełniają powstałe między nimi przerwy. Ponieważ ważniejszy jest związek z otoczeniem i kompozycja, ta metoda jest preferowana w przypadku emocjonalnych, dramatycznych scen. Filmy Disneya często zawierają sceny dramatyczne i sceny akcji, dlatego ich animatorzy zwykle stosują obie metody.

W przypadku animacji komputerowej problemy z rysowaniem progresywnym nie występują, ponieważ komputery mogą usuwać potencjalne błędy związane z proporcjami. Potrafią również uzupełniać brakujące sekwencje w przypadku rysowania według klatek kluczowych.

5. Zazębianie się akcji i podążanie za nią

Dzięki połączeniu tych dwóch zasad opartych na ruchu ruch w animacji jest bardziej realistyczny i sprawia wrażenie, że postacie zachowują się zgodnie z prawami fizyki.

Podążanie za akcją dotyczy części ciała, które nadal się poruszają po zatrzymaniu postaci. Części te następnie cofają się w kierunku środka ciężkości, tak jak w przypadku prawdziwej osoby. Podążanie za akcją dotyczy również przedmiotów.

Części ciała nie poruszają się w tym samym tempie, co pokazuje zazębianie się akcji. Na przykład włosy postaci mogą poruszać się podczas pędu akcji i jeszcze przez chwilę dłużej niż reszta postaci po zakończeniu akcji.

6. Rozpędzanie i zwalnianie

Ta zasada tworzenia animacji opisuje przyspieszanie i hamowanie. W prawdziwym świecie obiekty muszą przyspieszać, gdy zaczynają się poruszać, i zwalniać, zanim się zatrzymają. Na przykład biegnąca osoba, samochód na drodze czy wahadło.

Aby oddać to w animacji, należy narysować więcej klatek na początku i na końcu sekwencji akcji. Rozpędzanie i zwalnianie zwiększa realizm animacji i pomaga widzom identyfikować się i sympatyzować z postaciami.

7. Łuki

W prawdziwym życiu większość akcji ma trajektorię łuku. Animatorzy powinni kierować się tą zasadą, aby uzyskać większy realizm. Niezależnie od tego, czy tworzysz efekt poruszania się kończyn, czy przedmiot wyrzucany w powietrze, ruchy wykonywane po naturalnych łukach zapewniają płynność i pozwalają uniknąć nienaturalnej, nierównej animacji.

Aby pamiętać o łukach, tradycyjni animatorzy często rysują je delikatnie na papierze, wykorzystując jako linie odniesienia i wymazując, gdy nie są już potrzebne. W przypadku łuków ważna jest szybkość i synchronizacja, ponieważ czasami pojawiają się one tak szybko, że rozmywają się do poziomu, przy którym są nierozpoznawalne.

Oczywiście czasami robi się to celowo, aby sprawić wrażenie czegoś nierealistycznego lub zabawnie szybkiego. Nazywa się to rozmazywaniem animacji. Specjalistą w tej dziedzinie był Chuck Jones, jeden z największych animatorów XX wieku. To on stał za jednym z pierwszych przykładów rozmazywania animacji w krótkim filmie dla wytwórni Warner Bros w 1942 roku. Jones zastosował ten efekt tylko po to, aby zaoszczędzić czas, ale polubił go i wracał do niego w wielu animacjach z serii Looney Tunes. Do dziś jest on używany w Simpsonach.

8. Akcja drugoplanowa

Ta zasada animacji pomaga podkreślić główną akcję w scenie, dodając kolejny wymiar postaciom i przedmiotom. Subtelne dodatki, na przykład sposób, w jaki osoba wymachuje rękami, spacerując ulicą, dodają barw kreacjom i sprawiają, że wydają się one bardziej ludzkie.

Akcje drugoplanowe mogą naprawdę ożywić scenę, o ile nie odwracają uwagi od głównej akcji.

9. Czas trwania

Tak jak wszystko w prawdziwym życiu, animacja opiera się na synchronizacji. Stosuj tę zasadę, aby uzyskać realizm animacji, ponieważ wszystko będzie wyglądało wówczas na zgodne z prawami fizyki. Pomyśl o wielkości i wadze postaci w odniesieniu do osób i przedmiotów wokół nich. Lekkie osoby lub przedmioty zareagują na pchnięcie szybciej niż ciężkie.

Aby uzyskać odpowiednią synchronizację animacji, ustaw właściwą liczbę klatek lub rysunków. Podobnie jak w przypadku zasady rozpędzania i zwalniania animacji, im wolniejsza akcja, tym więcej klatek lub rysunków musisz dodać.

10. Wyolbrzymianie

Jest to prawdziwa sztuka, w której ekspertami są animatorzy Disneya. Wiele spośród 12 zasad tworzenia animacji opiera się na realizmie, a ta zasada nie jest wyjątkiem. Jeśli jednak będziesz całkowicie unikać wyolbrzymiania, animacja może okazać zbyt realna i wyglądać nudno.

Disney wierzy, że wyolbrzymianie powinno być do pewnego stopnia zgodne z rzeczywistością, ale bardziej ekstremalne — często wychodzące poza sferę realizmu, aby postacie wyróżniały się i dodawały element humoru do swoich przygód.

Klasycznym tropem i doskonałym przykładem wyolbrzymiania w animacji jest opad szczęki. Gdy postać jest zaskoczona, zszokowana lub zakochuje się od pierwszego wejrzenia, animatorzy często nie pokazują tylko lekko oszołomionej twarzy z otwartymi ustami. Uzyskują odpowiedni efekt, pokazując usta postaci opadające dużo bardziej niż w rzeczywistości — często dosłownie na podłogę.

11. Rysunek przestrzenny

Przestrzenny rysunek, zwłaszcza w tradycyjnej animacji, to jedna z trudniejszych zasad do poprawnego stosowania. Dzieje się tak, ponieważ kreacje muszą sprawiać wrażenie trójwymiarowych oraz mieć wagę i objętość. W celu uzyskania pogłębionej wiedzy na temat wagi, równowagi, grawitacji, światła, cienia itd. warto brać udział w zajęciach plastycznych. W książce The Illusion of Life Johnston i Thomas ostrzegali przed niebezpieczeństwem tworzenia „bliźniaków”, gdy postacie wydają się być pozbawione życia, ponieważ ich lewa i prawa strona są dokładnie takie same.

12. Urok

Ostatnia z 12 zasad tworzenia animacji jest jedną z najważniejszych. W filmie, telewizji i teatrze reżyserzy chcą, aby ich aktorzy byli charyzmatyczni. Nie ma znaczenia, czy aktor gra bohatera, czy złoczyńcę — postacie powinny być na tyle interesujące, aby widzowie chcieli poznać dalszy ciąg ich historii.

Animatorzy powinni sprawić, aby wszystkie ich kreacje były atrakcyjne, niezależnie od tego, czy jest to urocza gąsienica, czy smok, który marzy o zniszczeniu. Nie ma na to formuły, chociaż dobrym pomysłem na wzbudzenie zachwytu postacią jest nadanie jej okrągłej, dziecięcej twarzy. Bohaterowie często są silni, kanciaści i symetryczni.

Doskonałym przykładem jest Bruno Madrigal z filmu Nasze magiczne Encanto (2021). Na początku filmu Bruno jest tajemniczą czarną owcą odrzuconą przez rodzinę. Widzowie mają myśleć, że może być czarnym charakterem w filmie, dlatego jest przedstawiany jako mroczna, zgarbiona postać, a jego oczu nie widać. Gdy jego siostrzenica Mirabel spotyka go i odkrywa, że nie jest taki, jak o nim mówią, jego pełna twarz zostaje odsłonięta i nagle wygląda o wiele bardziej sympatycznie, z szeroko otwartymi oczami i mniej groźnym zachowaniem. Wygląd Brunona zmienia się wraz z rolą jego postaci, a animatorzy wykonują świetną robotę.

12 zasad tworzenia animacji: często zadawane pytania