Omówienie animacji poklatkowej: definicja, typy i techniki.

Historia animacji poklatkowej.

Rozpowszechnienie trendu „pstryknij i zapomnij” wywołanego przez ogólną dostępność aparatów cyfrowych i smartfonów dało możliwość tworzenia animacji poklatkowych w każdym domu na całym świecie, jednak na początku XX wieku ta forma sztuki była zarezerwowana dla osób dysponujących budżetem i czasem na jej skrupulatną produkcję.

Za pierwszą pozycję z tego gatunku uważa się film The Humpty Dumpty Circus, który miał premierę w 1898 roku. Twórcy J. Stuart Blackton i Albert E. Smith użyli różnego rodzaju dziecięcych zabawek — na długo przed tym, zanim na animowanej scenie pojawili się Chudy i Buzz — aby przedstawić ukryte życie artystów cyrkowych.

Kolejnym pionierem tej formy był Władysław Starewicz, który w latach 1910–1920 stworzył serię prac, w tym najbardziej znaną Lucanas Cervus. W animacji, której tytuł to łacińska nazwa owada „jelonek rogacz”, użyto wypchanych małych stworzonek, które stanowiły obsadę całego filmu. Rezultat zszokował widzów, którzy myśleli, że animator nauczył owady chodzić na tylnych odnóżach i nosić przedmioty codziennego użytku, tak jak robią to przedstawione postacie.

Willis O'Brien kierował animacją ikony kinematografii, King Konga, który pojawił się na dużym ekranie w 1933 roku — ale O'Brien stał się mistrzem branży dzięki filmowi z 1925 roku zatytułowanemu Zaginiony świat. Historia, oparta na powieści Arthura Conana Doyle'a o tym samym tytule, przedstawia zespół badaczy poszukujących grupy dinozaurów, które wciąż wędrują po ziemi. Film łączy w sobie oszałamiające efekty i sprytny montaż.

O'Brien został mentorem człowieka, którego praca zdefiniowała tę erę efektów specjalnych w kinie. Ray Harryhausen był jednoosobową maszyną produkcyjną — jego praca nad takimi filmami jak „Bestia z głębokości 20 000 sążni” i „20 Million Miles to Earth” wprowadziła kino lat 50. XX wieku w złoty wiek. Późniejsze jego prace nad produkcjami „Podróż Sindbada do Złotej Krainy” i Starcie tytanów (1981) to pozycje, których nie można przegapić.

Rozwój tego środka przekazu spowodował, że przeniknął on do głównego nurtu, w tym do telewizji i teledysków. Firma Aardman Animations może pochwalić się porywającymi sukcesami w obu tych dziedzinach. Stworzyła ona plastelinową postać o imieniu Morph, która najpierw co tydzień występowała w telewizji razem z brytyjską legendą Tonym Hartem, a następnie otrzymała swój własny serial. Zespół z wytwórni Aaardman stoi też za efektami teledysku Sledgehammer Petera Gabriela — jest to mieszanka efektów poklatkowych upchniętych w teledysku do jednej popowej piosenki. Ten utwór stał się też symbolem nostalgii za latami 80.

Tworzenie animacji poklatkowej

W przeciwieństwie do pionierów tej formy wyrazu, nie będziesz potrzebować dostępu do drogiego sprzętu, aby zmontować własny film poklatkowy.

Co jest potrzebne do animacji poklatkowej

Aby zacząć tworzyć własne mini dzieła, potrzebujesz następujących rzeczy:

• Aparat cyfrowy. Wystarczy nawet aparat w smartfonie — oczywiście im wyższa jakość, tym lepiej.
• Stojak/stelaż. Istotny element całej operacji — musisz umieścić aparat na stojaku, aby pozostał całkowicie nieruchomy i stabilny przez cały proces produkcji. Na szczęście takie stojaki nie są drogie.
• Oprogramowanie do montażu. Twój telefon zrobi to w mgnieniu oka — będziesz jednak potrzebować oprogramowania do edycji wideo, które potrafi sekwencjonować obrazy i przesyłać wyniki jako cały plik.
• Obiekty do filmowania. Niezależnie od tego, czy tworzysz skomplikowane tła w stylu Reiniger, czy po prostu ożywiasz domowe przedmioty, chwyć kilka rekwizytów i zacznij pracę.

Rejestrowanie animacji poklatkowych

Chociaż sam proces jest dość prosty, należy zwrócić uwagę na kilka rzeczy, aby pracować wygodnie i mieć pewność, że uzyskane wyniki będą najlepsze z możliwych.

1. Dobrze wykadruj obiekt. Upewnij się, że rejestrujesz obiekty pod odpowiednim kątem i nie wpuszczasz do kadru nic, czego nie chcesz w nim widzieć. Obiekty wędrujące wokół krawędzi ujęcia będą miały wpływ na produkt końcowy.
2. Dostosuj oświetlenie. Pracuj tam, gdzie światło jest całkowicie pod Twoją kontrolą. Użyj na przykład lampy biurkowej, jeśli rejestrujesz obiekty dwuwymiarowe. Zmiany w oświetleniu w miarę upływu czasu spowodują niespójność poziomów podczas sesji zdjęciowej.
3. Ustabilizuj ujęcia. Po ustawieniu aparatu, jeśli to w ogóle możliwe, nie dotykaj go ponownie, dopóki sekwencja nie zostanie zakończona. Użyj pilota lub czasomierza, aby uchwycić każdą klatkę sekwencji, zanim ustawisz nowy kąt lub nową scenę.
4. Wybierz płynność odtwarzania. Jak długo pojedynczy obraz ma być widoczny w ujęciu? Przy 24 klatkach na sekundę potrzebujesz 24 obrazów — może to być mniej różnych obrazów na potrzeby powolnych zmian, lub 24 różne ujęcia w celu zilustrowania szybszego ruchu.
5. Zmontuj. Umieść obrazy w sekwencerze i montuj w locie lub zrzuć je wszystkie razem po zakończeniu całej sesji. Potem możesz zająć się takimi rzeczami jak szybkie i zwolnione tempo oraz towarzyszące dźwięki lub muzyka.

Techniki animacji poklatkowej

Biorąc pod uwagę stosunkowo prosty sposób tworzenia animacji poklatkowej, o wartości każdego dzieła decydują indywidualne metody pracy animatorów z wybranymi tematami. Pojawianie się różnych stylów poklatkowych w historii kinematografii tchnęło nowe życie w tę technikę jako całość.

• Ruch obiektów potrafi tchnąć życie w przedmioty codziennego użytku — nie jest to nic, co artysta musi stworzyć od podstaw. Film „The Humpty Dumpty Circus” jest uważany za pierwszy żywy przykład ruchu obiektów, chociaż gwiazdami tego pokazu były zabawkowe zwierzęta — nie zostały one stworzone specjalnie na potrzeby projektu.

Animacja sylwetkowa łączy w sobie animację wycinankową i sprytną grę cieni, które tworzą fascynujące sceny. Najsłynniejszymi produkcjami z tej dziedziny, zapoczątkowanej przez europejskie studia w latach 20. XX wieku, są prawdopodobnie dzieła Lotte Reiniger, której płodna kariera obejmuje ponad 70 animacji sylwetkowych przedstawiających stare ludowe opowieści.

Animacja poklatkowa — często zadawane pytania.